.png)
geluid
A wearable sound; prototype nummer 1 'Les amants'. (2019)
Elke ochtend decoreer ik mezelf. Ik denk na over waar ik heen ga en wat ik zal doen die dag.
Eerst gebruik ik mijn ogen om de kleuren en vormen te kiezen van wat ik aandoe. Dan gebruik ik mijn vingers om te voelen, ik smeer een creme in m’n haar en huid die het zacht doet voelen. Als laatste speelt de parfum die ik opdoe op mijn reukzin. Maar wat met geluid? Wat als je ‘s ochtend een geluid kon kiezen? Misschien op de ochtend van een speciale gelegenheid?
Voor mijn masterproef heb ik me met deze vraag bezig gehouden. Met als resultaat een prototype. Want een draagbaar geluid kan veel verschillende kanten op. Uiteindelijk hangt de manier waarop je jezelf presenteert af van wie je bent en in welke context je je bevindt.
Het prototype dat ik gemaakt heb, Prototype nummer 1 ‘Les amants’ is niet gemaakt voor iedereen. De drager van Les Amants is een figuur die sociale autoriteit uitstraalt. Iemand die door iedereen wordt opgemerkt wanneer die elegant op het evenement arriveert. Onaanspreekbaar en toch nooit alleen. Wanneer deze persoon een acte de présence doet, intimideert zij/hij met een trage pas. Extravagant aan de buitenkant en een mysterie vanbinnen. De context waarin ik dit model gedragen zie worden zijn evenementen als een filmpremière, een vernissage of zelf een gala.
Boys play yard
Een documentaire over verf op treinen.
Netelthee
Een documentaire over het katholiek geloof, gemaakt in Scherpenheuvel.
Brussel
Toelatingsproef Voor het RITCS.
Het Hominumeum, een aanzet. (2018)
Christian Boltanski zei dat de waarheid soms beter verteld is met een leugen dan met de waarheid zelf. Deze Franse kunstenaar heeft veel werk gemaakt rond het idee ‘Memorial’. Een memorial is een plek of structuur die bedoeld is om mensen te herinneren aan een gebeurtenis of persoon. Tijdens een workshop in het Legermuseum kregen Ritcs-studenten enkele artefacten ter hun beschikking om audio experimenten mee uit te voeren. ‘Voorzichtig mee omgaan’ werd er ons toen geboden, ‘het zijn échte’. Heel het museum stond vol ‘echte’ voorwerpen uit verschillende oorlogen. Maar of die helm die ik in m’n handen had nu echt gedragen is geweest in de 1ste wereld oorlog of een groen geverfde fietshelm uit de Decathlon was, was eigenlijk van geen enkel belang. De waarde van de helm is dat hij in staat is om ons aan een gebeurtenis en het menselijk lijden bij die gebeurtenis te doen herinneren. De helm zelf is daar niet toe in staat, het verhaal er rond wel. Door deze helm in een glazen kast te steken maken we deze herinnering waardevol. Door een museum op te richten vol met glazen kasten met daarin groene helmen, maken we samen de beslissing dat we de 1ste wereldoorlog en zijn slachtoffers niet zullen vergeten. Dat het van belang is. Verzamelen, bijhouden en archiveren geeft waarde aan niet-significante objecten.
Doorheen de geschiedenis hebben vele kunstenaars ons hun waarnemingen en daarop volgende ideeën achtergelaten. Het zijn getuigenissen die ons een blik gunnen op hun wereld. Of tenminste hun mannelijke interpretaties van die wereld. Er zijn nu eenmaal zeer weinig en pas erg laat vrouwen op het toneel van de kunstgeschiedenis verschenen. Als een man een appelboom tekent, is dat zijn interpretatie van die appelboom en die is onmogelijk te ontdoen van het feit dat hij een man is. Ook niet van zijn nationaliteit, huidskleur.. etc. Die mannelijke kunstenaars hebben met overdaad vrouwen bezongen, beschreven en afgebeeld. Hun liefde, verwondering, verwarring en interesse naar het andere geslacht toe heeft onze kunstgeschiedenis bont gekleurd. In de 16de eeuw, ten tijde van Caravaggio, probeerden de weinige vrouwen die aan schilderkunst deden vooral het werk van hun mannelijke collega’s te imiteren om in een domein waar hun geslacht sterk in hun nadeel speelde, boven water te blijven. Het duurde tot ver in de 20ste eeuw eer dat kunst niet enkel het territorium van de man was. Tijdens een feministische golf in de jaren 70 zochten vrouwelijke kunstenaars hun plaats in de kunstgeschiedenis. Deze zoektocht naar identiteit ging vanzelfsprekend gepaard met veel zelfreflectie.
De roze verf is nog niet droog maar toch kan er al een volgende trede bestegen worden. En dat kan alleen gebeuren als vrouwelijke kunstenaars het in eigen boezem kijken achter zich laten en hun ogen werpen op de wereld rondom hen.
Niet als ‘vrouwelijke kunstenaar’ maar als kunstenaar.
Op dit moment heeft alles wat ik waarneem, doe en zeg in se bestaansrecht. Omdat ik een vrouw ben, en op die manier met mijn interpretaties een blinde vlek in de kunstgeschiedenis betreed.
Deze kast is het begin van een mannenarchief. Verschillende mannen uit Sterre’s leven zorgvuldig gesorteerd en bewaard in de hoop uiteindelijk meer inzicht te krijgen in het boeiende maar tegenstrijdige concept ‘de man’.
De Word-Virus CareHair set (2017)
'Taal is een virus' zei William S. Burroughs en voor dat infectueus virus heb ik een vaccin ontwikkeld. Een middel dat bij een persoon een immuunrespons opwekt zonder hem ziek te maken. Ik ontdekte dat wanneer je een testpersoon laat luisteren naar een stem die een reeks onbestaande woorden opnoemt, deze het hierop volgende wel-bestaande woord niet meer kan determineren. Op basis van deze stelling maakte ik tracks voor verschillende soorten 'ongewenste spraak', variërend in tempo en toon naargelang het om racistische politici gaat of simpelweg een dronken echtgenoot.
De tracks beluister je in alle discretie met een pruik waarin de elektronica elegant is verwerkt. De met parels gedecoreerde bone conduction transmitters sturen trillingen door de schedel waardoor het geluid zich ontwikkelt binnenin het oor en enkel de drager van de pruik de track kan horen.
"Word-virus CareHair is een vaccin tegen Lingua Molestus.
Uit artistiek onderzoek is bewezen dat ongewenste spraak voor een merkbare daling van het gelukshormoon bij de mens zorgt. Vooral tijdens de zomer in overvol openbaar vervoer.
Naar gelang uw persoonlijke noden kunt u kiezen uit een divers aanbod van VaxTracks. Maandelijks worden er nieuwe VaxTracks uitgebracht, aangepast aan actuele Lingua Molestus. Zo bent u steeds beschermd in een altijd veranderende wereld."
Het Geluid-album (2015)
Een jaar geleden overleed een oud klasgenoot van mij. Na zijn dood belde zijn moeder elke dag naar de jongen z'n voicemail. Ze vond het geruststellend om zijn stem nog te kunnen horen. Wanneer op een bepaald moment die telefoonmaatschappij de lijn voorgoed afsloot, was de vrouw helemaal van streek.
Mijn vader heeft afgelopen zomer een herseninfarct gehad. Dit heeft zijn spraakvermogen toen zwaar aangetast. Op dat moment wist ik niet of hij ooit weer normaal ging kunnen spreken. En op een dag sloeg ik in paniek, omdat ik niet me niet meer kon herinneren hoe zijn stem oorspronkelijk klonk.
Deze gebeurtenissen deden mij nadenken over herinneringen opwekken met geluid. Geluid bekijken als iets wat vastgehouden kan worden net zoals een foto in een fotoalbum. De herinneringen verdienen een eigen plaats, niet zomaar een plaats. Een soort eigen, tastbare tempel. Bijvoorbeeld een album, een luisteralbum.
