Ik ben de dochter van een scenariste en een interieurontwerper. Van hen leerde ik dat je met een pen een lijn kan trekken maar ook een woord kan schrijven. De combinatie van de twee zorgde er voor dat ik het meest low-maintenance kind was in heel Brussel. Ik heb me tot m'n puberteit bezig gehouden met een pen. Of beter; met een pen, bierviltje, sinaasappelschillen, koffievlekken, slaapkamermuren (tot grote ergernis van mijn moeder die telkens weer kasten voor mijn krabbels moest schuiven om een Franse colère van mijn vader te ontwijken), kartonnen dozen, verf en gordijnen. Later ontdekte ik de klei. Daarmee kon ik voor- en achterkanten maken. Op Sint-Lukas Kunsthumaniora Brussel heb ik leren kijken. Naar marmeren beelden, licht, schaduw en mooie jongens. De ogen van een kunstenaar zijn veel belangrijker dan zijn handen. Mijn oren daarentegen had ik compleet verwaarloosd. Van geluid begreep ik niets. En dat daagde me uit. Voor ik het goed en wel besefte had ik me ingeschreven voor de toelatingsproef van het RITCS, en was ik nog geslaagd ook. Zo ontdekte ik 'geluid'. Heel anders dan tekenen, schrijven, schilderen, kneden of beitelen maar tegelijk ook net hetzelfde: iets vertellen.

En dat is waar ik goed in ben.

​

Op deze website vind je enkele voorbeelden van dingen die ik verteld heb. In beeld en geluid.